Máis perdidos do que nunca estiveron nas paraxes selváticas que lles son cotiáns, Misael Saavedra e Argentino Vargas, protagonistas das dúas primeiras películas de Lisandro Alonso, soben e baixan por escaleiras e ascensores, entran e saen de camerinos e cuartos de baño e vagan, en suma, polas decrépitas instalacións do
Teatro San Martín de Buenos Aires, nunha de cuxas salas, a
Leopoldo Lugones, proxéctase
Los muertos. Tal é o punto de partida de
Fantasma, a nova alfaia do xenio arxentino, quizá demasiado hermética para os que non coñezan a súa obra anterior pero unha verdadeira gozada para o espectador cómplice. A ofrenda que o director lles tributa aos seus actores posúe un aire inequivocamente irónico, mesmo malévolo. Lisandro é dono da lucidez necesaria para non tomarse demasiado en serio e amosa o cinema baleiro, ocupado unicamente por Argentino, un inquietante acomodador e unha administrativa do teatro que acaba felicitando ao protagonista, parco en palabras. Nin el nin Misael (sempre só, aínda máis extraviado e espectral) forman parte dese mundo, un escenario pechado e solemne que só pode inspirarlles inseguridade e que parece
reprocharlles a cada intre a súa incómoda condición de "intrusos". Unha amiga díxome ao saír que por momentos experimentara a sensación de que aquilo podía ser unha película de terror; o comentario non está nada fora de lugar, porque
Fantasma ten moito de exercicio lúdico mais tamén de misterioso e enigmático, até revelarse como unha proposta no fondo non moi afastada do Buñuel de
El ángel exterminador que se beneficia da contundente pegada dos sons de
Flormaleva.
Martin Pawley. Artigo publicado orixinalmente no blog Días Estranhos o 4 de decembro de 2006.
Ningún comentario:
Publicar un comentario