Amour (Michael Haneke, 2012)

Historia de amor e morte ou relato que establece unha viaxe cara á morte desde o amor a través da vivencia terminal dunha parella de anciáns, dous profesores de música xubilados que sofren a progresiva degradación por enfermidade da muller, o austriaco Michael Haneke ofrece con milimétrica corrección, innegable rigor escénico, excelentes interpretacións e doses de realismo distanciado, a máis directamente emocional das súas películas. En Amor, Haneke procura tenrura e (o seu habitual) despoxamento, acada os maiores recoñecementos da súa traxectoria (Palma de Ouro en Cannes, Globo de Ouro, cinco nominacións aos Oscar) ao tempo que presenta o seu traballo menos contundente e arriscado. Tan medida como previsible e traidora a un estilo, estamos ante o título menos interesante da súa carreira recente, un drama de interiores no que prevalece o luminoso sobre o claustrofóbico ou autenticamente incómodo que palidece, por exemplo, ante o visionado de La gueule ouverte (1974) de Maurice Pialat, escalpelo dunha agonía -este sí, sen concesións- e antítese xenial deste Haneke en aparente retirada cara camiños desprovistos de complexidade. Fóra de poéticas e narracións, o filme reavivará o debate sobre a eutanasia, quizais entendida como forma de piedade. Nota: 5/10.

José Manuel Sande