Durante as semanas previas ao anuncio da Quincena encargueime, en nome da produtora Zeitun Films, de contactar cos xornalistas para informalos da selección do filme de Oliver Laxe baixo a promesa solemne de non publicaren nada até que fose oficial. No que atinxe a Iago Martínez podo afirmar que soubo a noticia case antes de se producir. Coñeceu en tempo real cada paso que demos, en parte porque é amigo, fóra de algún morno desencontro; mais sobre todo por termos a certeza de que poucos valorarían coma el o fito da participación cannoise e poderían escribir sobre o filme coa elegancia, coñecemento e respecto que lle é propia. Xusto é recoñecelo, porque é verdade.
Cando vin a primeira montaxe da película, alá por novembro de 2009, nunha altura na que os grandes festivais non eran máis que un soño, o primeiro que sentín foi orgullo. Orgullo polo amigo que fixera un filme fermoso, sólido e contemporáneo, unha obra que vencía debates estériles coma o dos xéneros para ocuparse dun asunto máis transcendente: por que facemos imaxes, por que as necesitamos. O amplo recoñecemento internacional posterior confirmounos que estabamos no certo, que a confianza non era froito dunha falsa ilusión. Por conscientes que sexamos da importancia da película, penso que non pasou tempo abondo para valorarmos a magnitude dos seus logros. Fáltanos perspectiva, mais temos as lembranzas.
Martin Pawley. Publicado o xoves 21 de abril en Xornal de Galicia
Ningún comentario:
Publicar un comentario