martes, 5 de agosto de 2014

L'arte di arrangiarsi (Luigi Zampa, 1954)

Rosario “Sasà” Scimoni fará todo canto poida con tal de saír adiante na procura das dúas cousas que arela: diñeiro e compaña feminina. O seu non ten que ver coa tenra picaresca dos desherdados da fortuna, el é un xenuíno cambiachaquetas profesional e sen conciencia que leva ao extremo aquela frase de Groucho Marx de “estes son os meus principios, mais se non lle gustan teño outros”. Grazas a súa ética mutante e a súa moral camaleónica saltará do socialismo ao fascismo e do fascismo ao comunismo sen complexo ningún, coa mesma falta de escrúpulos coa que casará por conveniencia e desenvolverá toda sorte de actividades e negocios, incluso o cinema se iso lle serve, de paso, para achegarse a unha actriz.

O Rosario Scimoni encarnado por Alberto Sordi -actor prolífico que naquel mesmo 1954 aparece acreditado en quince películas- non deixa de ser un inquietante antecedente da lóxica bunga bunga de Silvio Berlusconi, outro experto na arte di arrangiarsi. A de Luigi Zampa é, si, unha comedia brillante e viva, unha desapiadada e enérxica sátira social e política, mais acaba por deixarnos o corpo inquieto porque no seu retrato cruel e sarcástico do arribismo -e, peor aínda, a súa aceptación e aplauso nun país enfermo- é fácil recoñecer moitas das feridas do presente.

Martin Pawley. Texto escrito para o ciclo "Creo en Italia... Máis che vale!" de Cineuropa 2013.

Ningún comentario:

Publicar un comentario