Hitchcock (Sacha Gervasi, 2012)

O cinema ianqui gosta de mirar de cando en cando o seu glorioso pasado para producir filmes que se nutren da nostalxia, un sentimento tan cómodo coma paralizante. Por estas mesmas datas chegaba en 2012 ás salas comerciais My week with Marilyn, vulgar reconstrución da rodaxe d'O príncipe e a corista que fabulaba coa relación que se estableceu durante uns días entre a mítica estrela e un axudante de produción e se apoiaba esencialmente no eficaz traballo do trío protagonista, Michelle Williams, Eddie Redmayne e Kenneth Brannagh. Agora é o turno de Hitchcock, película birriosa dirixida por Sacha Gervasi que se centra nun momento decisivo da carreira do lendario director británico: a produción de Psicose, un proxecto no que case ninguén confiaba e que tivo que financiar el mesmo.

Esa é a escusa inicial, mais a película -e aí reside o seu fracaso- do que verdadeiramente quere falar é da relación entre Alfred Hitchcock e Alma Reville, fiel colaboradora e paciente esposa que atura con resignación o desaforado apetito do xenio polas loiras. O sempre gozoso exercicio de cinema sobre o cinema, aínda que fose con maneiras de mala tv-movie, fica pois sepultado polo innecesario conflito de parella e unha imprecisa defensa do papel de Alma na obra do seu marido. Por se o drama caseiro non era abondo, na perversa imaxinación do cineasta asoma de cando en cando o serial-killer Ed Gein, que inspirou, ma non troppo, o personaxe de Norman Bates.

Anthony Hopkins fai unha esforzada imitación da voz e os xestos de Alfred Hitchcock, mais a súa tendencia á sobreactuación deriva na parodia, como cando baila ridiculamente ao ritmo dos acordes de Bernard Herrmann mentres curiosea a reacción do público da estrea de Psicose ante a escena da ducha. Menos molesta resulta Helen Mirren, aínda que dende logo non nos lembraremos dela pola súa encarnación da señora Reville. Por que unha película tan pobre e de potencial tan limitado coma esta acaba chegando con copia aos catro complexos cinematográficos da Coruña? Iso é que eu querería saber tamén. Nota: 2/10.

Martin Pawley