Nunca espero nada dunha produción con selo Netflix: nos últimos anos demostrou ser unha continua fonte de lixo (e a miúdo lixo extremadamente pretencioso). A excepción que confirma a regra non podía ser outra que Kathryn Bigelow, a maior e mellor creadora de filmes electrizantes do cinema estadounidense e autora dunha das para min obras maiores do século XXI,
Zero Dark Thirty (2012).
A House of Dynamite (2025) expón a frenética conta atrás dun ataque nuclear do que non se sabe con certeza nin quen está detrás nin como empezou e toma a audacísima decisión de dilatar os vinte minutos desa conta atrás até os cen de duración da película pola vía de narrar ese transo dende diferentes puntos de vista que non se corrixen os uns aos outros. A estratexia de Bigelow non pasa, daquela, por xerar intriga sobre o que vai acontecer, pois ao final do primeiro bloque xa fica todo o peixe vendido, nin lle exixe ao espectador que sume os diferentes episodios para construír unha verdade nova: é a mesma historia contada tres veces e iso permítelle recrearse nos matices e detalles diferenciais de cada unha das iteracións, os brevísimos desvíos e instantes de pausa durante o camiño cara a unha posíbel apocalipse global, así como na diversa fauna de personaxes en cuxas mans repousa a resposta a unha crise inesperada e cuxas actitudes oscilan entre a vinganza tan testosterónica como suicida e o desexo de frear unha escalada necesariamente fatal. E todo iso, por suposto, co estilo vibrante habitual na directora, mais a súa expresa renuncia a un
crescendo acaba por facer de
A House of Dynamite unha sorte de fascinante anti-thriller, unha aposta case experimental contra a narrativa mol das plataformas que é, ademais, un relato inquietantemente verosímil do perto que estamos do fin do mundo e das aterradoras incertezas da loucura nuclear e, en consecuencia, unha xusta herdeira do espírito
Fail Safe (Sidney Lumet, 1964).
Nota: 9/10.
Martin Pawley
Ningún comentario:
Publicar un comentario