Paulina (Santiago Mitre)
É unha desas películas aparentemente sinxelas, que presenta temas como a loita de clases sociais, a pobreza ou a violencia. O que a fai diferente, o que nos chega dela, é a grandeza da súa personaxe principal. Dolores Fonzi busca desafiar tanto as nosas conviccións como a nosa capacidade de compresión e empatía.
The Lobster (Yorgos Lanthimos)
Comedia? Firme crítica sobre eses roles establecidos por unha sociedade que nos vai engulindo. A pregunta é se somos quen de asumilos ou preferimos pola contra rebelarnos. Sermos capaces de ter valor coma individuos ante unha total inmersión dentro dun grupo que nos ordena e clasifica, podería ser a resposta.
The Assassin (Hou Hsiao-Hsien)
Con esta película chegou a exuberancia, o pracer estético, a beleza. Nela o peso da tradición serve para poder desenvolver unha evocación postmoderna dentro das artes marciais. Só hai un fin, deixarse levar pola simbiose perfecta entre o fluír do tempo e o palpitante cromatismo.
La academia de las musas (José Luis Guerín)
É a evocación da palabra, do seu uso e mal uso. Da súa autoridade e tiranía. Así tamén, a complicidade co espectador, valéndose dunha corda que aínda que se tense por momentos, vai deixándose afrouxar grazas os nosos tímidos sorrisos. Sen dúbida, o valor da linguaxe en estado puro.
As Mil e Uma Noites (Miguel Gomes)
Esta triloxía invadiume. Baixo a batuta de Sherezade, a orixinalidade desta historia navega dende o máis obvio ata o máis etéreo. Firme, decidida e atrevida proposta de Gomes, que ten o Portugal actual como pretexto para inquietar, desolar e encantar, tal e como indican os títulos dos seus tres volumes.
Saír do cine cunha frase gravada na cabeza, usada case a modo de mantra "Oh venturoso rei", sen poder desprenderte dela en días... Poucas son as películas que nos hipnotizan así, poucas as que son capaces de deixar ese pouso calmo tinxido de desasosego.
Ningún comentario:
Publicar un comentario