Bernardo Atxaga. Imaxe: Jone Irazu. |
Antes de nada, como está?
Ben, estou ben, mais teño a sensación de estar como nunha paréntese.
Non sei como será de longa, mais teño a sensación de que debo facer un punto e aparte,
teño que pensar. Teño que pensar o futuro en cifras pequeniñas. Quero dicir, pensar a
cinco anos vista, que ao mellor xa é moito. Non é un momento agre, en absoluto, até ten
certa dozura a sensación de estar aquí despois de tanto tempo e de que a miña cabeza
segue traballando, que é moito máis nova a miña cabeza ca o meu corpo. Quizais se
deba a que o meu corpo ten que adaptarse aínda a esa situación, a esa
descompensación entre a cabeza e o corpo.
Este “punto e aparte” pode mudar a túa visión da literatura, facela máis independente
dos formatos canónicos?
Pola miña propia experiencia como lector, non creo en ningunha clase de
padróns. Paréceme que actúan de forma contraria ao que exixe a literatura, os padróns
actúan á contra, son factores negativos que levan ao estereotipo, ao tópico literario.
Quizais de aquí en adiante saian cousas máis fragmentarias. Alí onde eu vexo o que me
parece unha mina poética, vou aló e intento tirar algo desa mina. Poden ser fragmentos
de vinte páxinas, de corenta ou de catro. Teño na mesa unha morea de escritos e
materiais e o único que me falta, outra vez, é o corpo. Fisicamente non estou a punto.
Cánsome demasiado escribindo, preciso certa concentración (...)
Martin Pawley. Entrevista completa publicada no Sermos Galiza que acompaña o Nós Diario do sábado 2 de decembro de 2023. As persoas subscritas poden lela en liña neste enderezo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario