A entusiasta acollida no Festival de Cannes sinalaba
As Mil e Uma Noites de Miguel Gomes coma un dos acontecementos cinematográficos de 2015. A preestrea portuguesa tivo lugar en xullo no
Curtas de Vila do Conde, o mesmo certame onde dezaseis anos antes o director presentara o seu primeiro filme,
Entretanto, e a masiva resposta do público confirmou a expectación ante unha obra monumental.
As Mil e Uma Noites é un eloxio da narración e da palabra, da necesidade de inventarmos contos para entender mellor a realidade, e para iso acumula unha colección inmensa de historias inspiradas no traballo de investigación previo dun grupo de xornalistas. Historias grandes e pequenas, verdadeiras e fantasiosas, que se entrelazan para facer a crónica extraordinaria dun Portugal en crise e reformular o que debe ser hoxe o cinema político. En Vila do Conde conversamos sobre este proxecto épico co Miguel Gomes.
Unha vez visto o filme, a decisión de dividilo en tres volumes parece lóxica, mais non era así a priori. En que momento es consciente de que non vas ter un filme típico?
Na rodaxe, que durou máis dun ano, mentres un montador facía primeiras versións de cada historia, nós estabamos aínda escribindo as seguintes e os xornalistas seguían investigando. Estabamos tan dentro do proceso de facer o filme, que a estrutura era algo para deixar para máis adiante. O importante era construír o máximo posíbel. Foi na montaxe cando entendín que o filme eran tres. Había historias suficientes e achei que non debía renunciar a nada, non facer un
best of. Tiña material para facer tres filmes moi distintos e iso atraíame. Sentín que cada volume podía ser unha experiencia de cinema diferente.
