Por diversos e estraños motivos recalei na última película de
Iñárritu. Non volvera ver nada deste director desde que Guillermo Arriaga
deixara de colaborar con el como guionista. Malia que xa non me atopei cunha narración en forma de mecano si hai certa retórica na
enunciación nunha especie de plano secuencia falseado conducido a
ritmo de jazz.
Birdman o (La inesperada virtud de la ignoracia)
conta a historia dun actor de cinema de acción (un fenomenal Michael
Keaton) que intenta esquecer o seu pasado encarnando a un súper-heroe erguendo unha obra de teatro en Broadway. Distintos sucesos
durante as preestreas irán minguando a súa saúde mental e chega ao debut nun estado anímico enormemente alterado, incapaz de discernir
entre a realidade e a ficción.
Birdman pode sumarse a esa tipoloxía
de filmes que desvelan as tripas do teatro (
Eva al desnudo, Vania
en la Calle 42)
nos que sae o atractivo das capas do
artificio. Quizais o máis destacable, por indignante, é a tese
que defende Iñárritu ao poñer en colisión o mundo da arte (teatro)
e o mundo da industria (cinema de acción) non confiando na
documentación da representación e recorrendo á espectacularidade
do artefacto. Iñárritu non posúe a “virtude da sabedoría”
dun Mankiewicz, dun Malle, dun Godard ou dun Oliveira; nótase certa
vinganza infantil sobre a figura dos críticos e apunta certa valoración da arte baseada nos sacrificios depositados nela. E toda esta
“mala baba” bótase desde unha proposta inocua e “aburrida”,
segundo o pico do
alter-ego de Keaton, no que supón un xogo
hipócrita de “bandeira amiga”. Curiosamente saín do cinema
pensando noutro filme que trata cousas semellantes:
El último gran héroe. Mais a Iñárritu fáltalle a ironía e intelixencia
de McTiernan.
Nota: 5/10
Xurxo
González
Penso que o único que me gustou de BIRDMAN é o rostro de Emma Stone ao final do filme, o único momento medianamente sutil dun filme que opta dende o minuto un polo ruído e a furia. Coma retrato dos egos actorais carece diso que os ingleses chaman "wit" (que si teñen, claro, algúns dos exemplos que citan). E o personaxe da crítica é escandalosamente tosco.
ResponderEliminarA conversa entre pai e filla sobre a ausencia deste nas redes socias e o seu desprezo aos bloggers merece entrar no top 5 dos peores diálogos da historia do cine. E Iñárritu vai en caída libre expoñencial dende 27 gramos: Babel era paulocoellhismo cosmopolita, Biutiful, tremendismo de revista de tendencias, e esta Birdman ten a pretensión non disimulada de ser a fusión definitiva entre o comercial e o autoral e acaba sendo un compendio dos peores vicios de ambas cousas.
ResponderEliminarNon quixera desvelar o final, mais xusto nese punto está o meu interese: que é o que olla a filla do protagonista? Dase aquí unha saída facilona para o argumento sobre alguén pasado de voltas ou é un alegato en favor da maxia?
ResponderEliminarNon sabería dicir, mais si me parece que ese ollar da filla final entra en contradición cos "excesos aéreos" do resto do filme...
ResponderEliminar