Bases do II Premio Acto de Primavera ao mellor filme galego de 2013

1. O premio Acto de Primavera, con carácter anual, pretende salientar o bo momento creativo do cinema galego e, ao mesmo tempo, converterse en punto de encontro da crítica e a información cinematográfica do país.

2. Para a elección do mellor filme galego de 2013 tomaremos en consideración os filmes dirixidos por un autor galego, ou que conten cunha clara produción maioritaria galega. Quedan expresamente excluídas as obras producidas para a televisión (series, TV-movies).

3. Poderán ser escollidos unicamente aqueles filmes que tiveran ao longo de 2013 a súa primeira exhibición pública oficial, sexa onde for (festivais, filmotecas ou salas comerciais). Fican, pois, descartados os traballos que malia seren exhibidos en pantallas galegas en 2013 xa tiveron a súa estrea oficial en anos anteriores. Calquera filme que non verifique esta condición será excluído, previo aviso á persoa que votou por el. As dúbidas sobre a data de estrea dos filmes poderán ser consultadas e/ou debatidas cos promotores do premio (colectivo Acto de Primavera). Non obstante, como hai obras realizadas tras o 14 de decembro de 2012, data de resolución do I Premio Acto de Primavera, aceptamos para a segunda edición eses filmes que viron a luz nese período de desfase.

4. Poderá ser escollido calquera filme independentemente da súa duración, formato de rodaxe e exhibición, etc. Incluímos, pois, longas, curtas e mediometraxes.

5. Os críticos e xornalistas consultados elixirán até un máximo de cinco títulos, por orde de preferencia. O filme favorito levará 5 puntos, o segundo 4 e así até o último dos cinco, que levará 1. En caso de que non se complete a listaxe de cinco filmes a asignación farase igualmente dende a máxima puntuación, 5 puntos, e logo en sentido descendente. É dicir, se alguén elixe só tres filmes, os puntos que levarán serán 5, 4 e 3. Non se aceptarán votacións que non indiquen orde de preferencia.

6. Ninguén poderá votar por filmes cos que estea directamente vinculado en labores que afecten de xeito claro á súa creación (dirección, produción, guión, interpretación, fotografía, montaxe, música, etc).

7. As votacións individuais e o cómputo global final serán publicadas no blog Acto de Primavera

8. As persoas consultadas deberán enviar os seus votos por correo electrónico ao enderezo: actodeprimavera@gmail.com

O prazo remata o 5 xaneiro de 2014 ás 14:59.

Galicia, 20 de decembro de 2013

EL AMANTE: ¡Hola, digital! ¡Adiós, papel!

"En el preciso momento en que cumplimos dos décadas, les hacemos uno de los anuncios más importantes de nuestra historia. Esta que ustedes tienen en sus manos es la anteúltima edición de la revista en formato papel. A partir de marzo, El Amante pasará a ser una revista digital. Sus textos tendrán las mismas características a las que los lectores están acostumbrados: misma organización en secciones, mismo largo, mismos autores. Seguirán los dossiers, las coberturas especiales de festivales y los estrenos con sus largas, infinitas polémicas. Lo que cambia es que será leído en pantallas y no en papel (a menos que la quieran imprimir, claro). Bajará el precio, ya que achicamos nuestros costos. Tendremos la posibilidad de llegar a otros lugares, más distantes, y para los sufridos y pacientes lectores del Interior la aparición de la revista será inmediata." [Ler artigo completo]

Adeus, Cahiers-España, benvido Caimán - Cuadernos de cine

O de decembro é o derradeiro número de Cahiers du Cinéma. España. O director, Carlos F. Heredero, explica as razóns no editorial da revista:

"Durante cuatro años y siete meses, en 52 números sucesivos, Cahiers du cinéma. España ha acudido puntual a su cita con sus lectores. Esta apasionante aventura, que comenzó en mayo de 2007, encuentra ahora, en diciembre de 2011, una nueva coyuntura -no buscada por nosotros- que obliga a Caimán Ediciones a dejar de utilizar esta cabecera y a emprender, sin solución de continuidad, la publicación inmediata de una nueva revista que se llamará Caimán (cuadernos de cine).

Sucede que la casa británica Phaidon (actual propietaria de Cahiers-Francia) ha planteado -en el momento de renovar los acuerdos existentes- una serie de exigencias que hacen inviable, de hecho, la continuidad de Cahiers-España, puesto que afectan, de manera determinante, a la viabilidad económica del proyecto, a la autonomía de su gestión empresarial y a la independencia editorial de sus contenidos. Unas exigencias que habrían convertido a Cahiers-España en lo que nunca fue: una mera sucursal o extensión de Phaidon, algo que nunca estuvo ni en la gestación (impulsad por Caimán Ediciones), ni en el horizonte ni en la naturaleza de la presente publicación.

Pues bien, llegados a este punto, lo que está en juego no es tanto la continuidad de Cahiers-España como la continuidad de una publicación con estas características y con esta misma línea editorial. Lo que ha encontrado su sitio entre los lectores españoles es una revista capaz de proponer, mes a mes, una lectura crítica del conjunto del universo cinematográfico desde perspectivas contemporáneas, igualmente atentas al ámbito creativo, a la reflexión historiográfica y teórica, a las cuestiones industriales y políticas, a los nuevos horizontes y soportes audiovisuales y a la propia autorreflexión sobre el ejercicio de la crítica. Y es precisamente a este modelo de revista al que Caimán Ediciones dará continuidad, a partir del mes que viene, con la publicación de Caimán (CdC)".

Dende xaneiro -uns días antes, de feito: aparecerá nos quioscos o 30 de decembro- teremos connosco Caimán - Cuadernos de cine, unha nova revista que responderá "aos mesmos postulados da anterior, estará escrita polos mesmos críticos e os mesmos colaboradores, dirixida igualmente por Carlos F. Heredero, asesorada polo mesmo Consello de Redacción, respaldada polo mesmo Consello Editorial, orientada polos mesmos criterios, con idéntica liña editorial e inspirada pola mesma concepción do cinema e o audiovisual contemporáneo". Benvida sexa, aínda que resulte algo estraño dar a benvida a quen (felizmente) xa estaba.

Un cineasta na capa do Público

O xornal portugués Público dedica hoxe boa parte da súa capa a destacar a presenza de directores portugueses en diferentes festivais internacionais [1]. Para ilustrar a información de apertura do suplemento Ípsilon emprega unha foto do amigo Gonçalo Tocha, de quen levo falando ben dende que o descubrín no Indielisboa 2007 co magnífico Balaou. Hoxe o bo do Gonçalo presenta en Locarno unha longametraxe de intencións monumentais da que puiden ver hai uns meses un moi estimulante adianto: É na Terra Não É Na Lua, un achegamento "total" á máis pequena das illas do arquipiélago dos Açores, a do Corvo. Outro amigo, o gran Francisco Ferreira, escribiu sobre o filme na revista Expresso; déixolles a seguir as dúas páxinas do artigo: 1 e 2

Alégrome ben do éxito dos cineastas que admiro, e máis aínda de que haxa xornais que saben darlle á creación cultural, e en particular a cinematográfica, o espazo que merece. Unha portada coma esta do Público en Galicia é absolutamente impensábel.

[1] Gonçalo Tocha en Locarno con É na Terra..., Teresa Villaverde en Venecia-Orizzonti con Cisne, João Canijo en Donostia con Sangue do meu sangue, Gabriel Abrantes en Locarno con Liberdade (co-dirixida por Benjamim Crotty) e en Venecia con Palácios de pena (co-dirixida por Daniel Schmidt), João Pedro Rodrigues e João Rui Guerra da Mata con Alvorada vermelha en Locarno, e Joaquim Sapinho en Toronto con Deste Lado da Ressurreição.

A axenda alternativa de Xornal

Cando en febreiro de 2009 o cineasta estadounidense James Benning visitou o CGAI para presentar o seu filme Utopía no marco dun ciclo dedicado á súa obra, Xornal de Galicia decidiu facer del o protagonista do seu suplemento cultural dos sábados. Que un diario xeralista lle dedicara tan xeneroso espazo a un autor de culto daquela apenas coñecido no país era un xesto atrevido revelador do espírito do equipo de Cultura de Xornal, con Iago Martínez á cabeza: o de ir na procura dunha axenda alternativa contra o consello dos cínicos de confianza, eses que teñen sempre na boca un “eu xa cho dixen”. Aquelas páxinas sobre Benning, por certo, estiveron durante moito tempo entre as máis vistas do sitio web, o cal proba que a loucura non era tanta, e que na sección de Cultura, igual que nas outras, o obxectivo non debe ser unicamente o de daren fe do que pasou o día anterior, senón tamén o de nos descubriren cousas que non sabiamos.

Seguramente por iso apostaron por darlle visibilidade a creadores que outros medios se esforzan ben en ignorar. Ninguén coma Xornal tratou con tanto interese e respecto os cineastas emerxentes galegos, cuxos éxitos -pequenos ou grandes- foron celebrados con afecto case fraternal. A ese carro sumouse logo máis xente, pero foi Xornal o que arriscou a darlle papel impreso a autores de curtas que nalgúns casos -é o que ten facer apostas: ás veces gañas- acabaron chegando a grandes festivais, incluído ese no que están pensando.

E non se atendeu soamente os galegos, non. Tamén a Nicolas Klotz e a Barbara Hammer, a Javier Rebollo e a Isaki Lacuesta, a Alain Bergala e a Paulino Viota; nomes todos eles que un non esperaba atopar noutros recunchos dos quioscos. Por iso malia os erros e fraquezas cómpre recoñecer, agora que o corpo aínda está quente, o extraordinario papel que desempeñou Xornal e o moito que o habemos botar de menos no sucesivo. A desaparición da súa edición impresa é outra derrota máis, acho que xa definitiva. Queda o dixital, onde nos seguiremos vendo: o meu acordo de colaboración está escrito en tinta transparente, tamén chamada gintonic, e polo momento aínda non secou.

Martin Pawley. Publicado en Xornal de Galicia, edición dixital, o sábado 6 de agosto de 2011