luns, 17 de abril de 2017
Proxecto NIMBOS: Gaua beharrezkoa da (Pablo Maravi, 2015-2017)
Curtametraxe de Pablo Maravi para o "Proxecto NIMBOS", serie de filmes inspirados nos poemas do libro "Nimbos" de Xosé María Díaz Castro, autor homenaxeado no Día das Letras Galegas 2014. Estreada en novembro de 2015 no CGAI; montaxe definitiva, abril de 2017.
A NOITE É NECESARIA
Hai homes cheos de sombra,
homes a contralús
que che fan ver a Deus
coma unha mar de lus.
A Noite é necesaria
pra que ti poidas ver
sobro medo i o mal
as estrelas arder.
Nimbos, Xosé María Díaz Castro.
Poema reproducido da edición bilingüe publicada en 1982 por Editora Nacional, con supervisión e tradución ao castelán do autor.
sábado, 15 de abril de 2017
Proxecto NIMBOS: Esmeralda (Guillermo Cerrato, 2015)
Curtametraxe de Guillermo Cerrato para o "Proxecto NIMBOS", serie de filmes inspirados nos poemas do libro Nimbos de Xosé María Díaz Castro, autor homenaxeado no Día das Letras Galegas 2014. Festivais: Filmadrid 2015, Cineuropa 2015.
ESMERALDA
Herba pequerrechiña
que con medo surrís
ó sol que vai nacendo
e morrendo sin ti,
¿por qué de ser pequena
te me avergonzas ti?
O Universo sería
mais pequeño sin ti!
Nimbos, Xosé María Díaz Castro.
Poema reproducido da edición bilingüe publicada en 1982 por Editora Nacional, con supervisión e tradución ao castelán do autor.
venres, 14 de abril de 2017
Proxecto NIMBOS: Noite do mundo (Pablo Teijón, 2015)
Curtametraxe de Pablo Teijón para o "Proxecto NIMBOS", serie de filmes inspirados nos poemas do libro Nimbos de Xosé María Díaz Castro, autor homenaxeado no Día das Letras Galegas 2014. Festivais: Filmadrid 2015, Cineuropa 2015.
NOITE DO MUNDO
Noite do mundo,oco
de estrela arrincada,
onde teimo verte
de repente arder
sobre a miña vida
cuase consumida
na ourela da nada!
Ai ter teu alento
no meu rosto ó fin,
i eu diantos teus ollos
derrubarme en lus,
esvaerme no aire
que ti vas beber,
ser teu rastro, ser
teu eco perdido
e, cuase, non ser.
Nimbos, Xosé María Díaz Castro.
Poema reproducido da edición bilingüe publicada en 1982 por Editora Nacional, con supervisión e tradución ao castelán do autor.
xoves, 13 de abril de 2017
Cannes 2017: entre amigos
O prolífico coreano Hong Sangsoo concursa por cuarta vez. Estivo antes con Woman is the future of man, Tale of cinema, In another country e agora con The day after; este mesmo ano coloca outro título en sesión especial, Claire's Camera, con Isabelle Huppert e filmado polo menos en parte no festival do ano pasado (e suma, ademais, outras catro participacións en Un Certain Regard). Sete son os cineastas que regresan por terceira vez: o húngaro Kornél Mundruczó, o ruso Andrey Zvyagintsev, os franceses François Ozon, Jacques Doillon e Michel Hazanavicius, o ucraíno Sergei Loznitsa e o estadounidense Todd Haynes. Curioso é o caso de Doillon, "recuperado" para un concurso oficial que non pisaba dende os 80: estivo con La Drôlesse (1979) e La Pirate (1984). A súa volta prodúcese da man de dúas glorias nacionais: Auguste Rodin e o actor que fai del, Vincent Lindon. Por segunda ocasión visitan Cannes o alemán Fatih Akin (antes, en 2007, con The edge of heaven), o grego Yorgos Lanthimos e dúas mulleres, a escocesa Lynne Ramsay e a estadounidense Sofia Coppola (son tres polo de agora en competencia, igual que o ano pasado; o record de 4 sobre 20 en 2011 mantense coma un "fito" illado).
Como tamén vén sendo habitual os debutantes non son precisamente descoñecidos do certame. A competición non adoita ser lugar para experimentos, así que os outros apartados da oficial e as seccións paralelas serven de "probas de acceso" para ir coñecendo e cociñando novas fornadas de cineastas. Así, o coreano Bong Joon-ho ascende á competición despois de estar dúas veces en Un Certain Regard con Tokyo! (filme a seis mans de 2008) e Mother (2009) e presidir en 2011 o xurado da Cámara de Ouro. Pola súa banda, os irmáns Benny e Josh Safdie pasaron pola Quinzaine des Realisateurs en 2008 (The Pleasure of Being Robbed) e 2009 (Go Go Get Rosemary) e agora saltan ao contedor de maior visibilidade con Good Time, que achega a dose de estrelas que parece esixírselle a todo filme norteamericano en liza, neste caso Robert Pattison, que comparte cartel con Barkhad Abdi e Jennifer Jason Leigh (os dous poden presumir dunha candidatura ao Oscar, cousa que sempre dá puntos).
Robin Campillo chega como director ao concurso co seu terceiro filme, 120 battements par minute; mais como colaborador habitual de Lauren Cantet (tamén do filme que vai este ano a UCR, L'atelier) escribiu e montou a Palma de Ouro Entre les murs. O único realmente novo para Cannes é entón Noah Baumbach, e dende logo non é un autor por descubrir (se alguén se empeña en buscarlle algunha conexión cannoise pode atopar esta, mais iso xa sería pasarse da rosca).
Martin Pawley
domingo, 9 de abril de 2017
Adeus a Feli Manzano
por Miguel Castelo
O pasado xoves pola noite pasei, camiño da miña casa, pola coruñesa praza de Luís Seoane, onde tiña o seu domicilio Feli Manzano, e tiven un especial recordo para ela. Digo especial porque sabía da súa situación delicada e da súa estadía en Madrid, na compaña da súa filla, Raquel, e de cando en vez a súa imaxe acudíame á cabeza. Ao día seguinte, o venres, 7, chegábame a triste noticia da súa morte.
Foi polos primeiros anos 60 cando Manolo Lourenzo, nos albores da actividade teatral n´A Coruña de posguerra, fixo tres montaxes de Oración, de Fernando Arrabal, nas que eu participei. Realmente, eran a mesma, o único que mudaba era a actriz que facía o papel feminino: Carmen Loureiro, Amparo G. Cores e Feli Manzano. Jorge Trigo e máis eu permanecemos nas tres. Na posta en escena -escena única-, o infanticidio do comezo prescrito polo autor fora substituído, supoño que por motivos de censura, por unha situación erótica cun desenlace inmediato: concluído o lance, o colega da muller, que o presenciara todo, entregáballe un puñal co que esta daba morte ao ocasional amante. Mais achegada á metáfora que ao realismo (non estaban as cousas para o explícito), a solución escénica pasaba por unha casta aperta unha miga alongada para incentivar a imaxinación do espectador. Consumado o crime e afastado o cadáver da vista do público, é dicir, botado para atrás das costas da parella, esta permanecía sentada e daba principio o inventario de paradoxos e perversas inxenuidades:
Home.- Desde hoy seremos buenos y puros.
Muller.- ¿Qué te pasa?
Home.- Digo que desde hoy seremos buenos y puros como los ángeles.
Muller.- ¿Nosotros?
(…)
Así,
deste xeito, de partner de Feli Manzano, logo de ter ensaiado con
Carmen Loureiro e Amparito Gómez Cores, se produciu o comezo da miña
carreira teatral. O comezo e o final. Unha andaina escénica breve pero
intensa, que me deu para aprender de memoria case que todas as
intervencións dos dous personaxes, deitado detrás dos seus intérpretes
no decurso todo da obra. Porque, por se aínda alguén non se decatou, eu
era o morto. Malia ser así, a crítica valoraba o esforzo e o traballo
dos actores: “Ayer en el salón de actos de los Dominicos tuvo lugar la
representación de la obra teatral Oración, de Fernando Arrabal, dirigida
por Manuel Lorenzo. Matizaron muy bien sus papeles Feli Manzano, Jorge
Trigo y Miguel Castelo”, poderá encontrar o esforzado mergullador de
hemeroteca nun dos dous diarios locais da época. Unha época ben
diferente da actual, onde todo era carencia. Tal era así que os ensaios
se facían na casa dos pais de Feli, na metade da Avenida de Finisterre, á
altura de Santa Margarita. Voluntariosa e perseverante, cunha clara e
inequívoca vocación, resultaba ben doado traballar con ela. Eu alí era
un mero observador, pero mesmo na parte que me correspondía o noso
contacto físico producíase de modo natural, sen finximentos e falsos
pudores, comportamento non sempre habitual, e menos naquel tempo.
Posuidora dunha ben dotada voz e unha boa fonética, acabou encontrando o
espazo que lle correspondía dentro do oficio. Non vou falar dos seus
traballos, sobradamente coñecidos. Mais, permítaseme lembrar unha das
súas, para min, mellores intervencións: As muxicas (Carlos Alberto
Alonso, 2002), con Tucho Lagares, o seu home, e a voz do propio Manuel
Lourenzo.
Cálida e agarimosa, Feli Manzano deixa un grato recordo en todos cantos a coñecemos. No trato persoal, “Churriño/ña!” era o seu apelativo preferido. Gustaría de saber que o seu obrigado adeus non supuxo para ela sofrimento ningún. Botarémola de menos.
O pasado xoves pola noite pasei, camiño da miña casa, pola coruñesa praza de Luís Seoane, onde tiña o seu domicilio Feli Manzano, e tiven un especial recordo para ela. Digo especial porque sabía da súa situación delicada e da súa estadía en Madrid, na compaña da súa filla, Raquel, e de cando en vez a súa imaxe acudíame á cabeza. Ao día seguinte, o venres, 7, chegábame a triste noticia da súa morte.
Foi polos primeiros anos 60 cando Manolo Lourenzo, nos albores da actividade teatral n´A Coruña de posguerra, fixo tres montaxes de Oración, de Fernando Arrabal, nas que eu participei. Realmente, eran a mesma, o único que mudaba era a actriz que facía o papel feminino: Carmen Loureiro, Amparo G. Cores e Feli Manzano. Jorge Trigo e máis eu permanecemos nas tres. Na posta en escena -escena única-, o infanticidio do comezo prescrito polo autor fora substituído, supoño que por motivos de censura, por unha situación erótica cun desenlace inmediato: concluído o lance, o colega da muller, que o presenciara todo, entregáballe un puñal co que esta daba morte ao ocasional amante. Mais achegada á metáfora que ao realismo (non estaban as cousas para o explícito), a solución escénica pasaba por unha casta aperta unha miga alongada para incentivar a imaxinación do espectador. Consumado o crime e afastado o cadáver da vista do público, é dicir, botado para atrás das costas da parella, esta permanecía sentada e daba principio o inventario de paradoxos e perversas inxenuidades:
Home.- Desde hoy seremos buenos y puros.
Muller.- ¿Qué te pasa?
Home.- Digo que desde hoy seremos buenos y puros como los ángeles.
Muller.- ¿Nosotros?
(…)
Así,
deste xeito, de partner de Feli Manzano, logo de ter ensaiado con
Carmen Loureiro e Amparito Gómez Cores, se produciu o comezo da miña
carreira teatral. O comezo e o final. Unha andaina escénica breve pero
intensa, que me deu para aprender de memoria case que todas as
intervencións dos dous personaxes, deitado detrás dos seus intérpretes
no decurso todo da obra. Porque, por se aínda alguén non se decatou, eu
era o morto. Malia ser así, a crítica valoraba o esforzo e o traballo
dos actores: “Ayer en el salón de actos de los Dominicos tuvo lugar la
representación de la obra teatral Oración, de Fernando Arrabal, dirigida
por Manuel Lorenzo. Matizaron muy bien sus papeles Feli Manzano, Jorge
Trigo y Miguel Castelo”, poderá encontrar o esforzado mergullador de
hemeroteca nun dos dous diarios locais da época. Unha época ben
diferente da actual, onde todo era carencia. Tal era así que os ensaios
se facían na casa dos pais de Feli, na metade da Avenida de Finisterre, á
altura de Santa Margarita. Voluntariosa e perseverante, cunha clara e
inequívoca vocación, resultaba ben doado traballar con ela. Eu alí era
un mero observador, pero mesmo na parte que me correspondía o noso
contacto físico producíase de modo natural, sen finximentos e falsos
pudores, comportamento non sempre habitual, e menos naquel tempo.
Posuidora dunha ben dotada voz e unha boa fonética, acabou encontrando o
espazo que lle correspondía dentro do oficio. Non vou falar dos seus
traballos, sobradamente coñecidos. Mais, permítaseme lembrar unha das
súas, para min, mellores intervencións: As muxicas (Carlos Alberto
Alonso, 2002), con Tucho Lagares, o seu home, e a voz do propio Manuel
Lourenzo.Cálida e agarimosa, Feli Manzano deixa un grato recordo en todos cantos a coñecemos. No trato persoal, “Churriño/ña!” era o seu apelativo preferido. Gustaría de saber que o seu obrigado adeus non supuxo para ela sofrimento ningún. Botarémola de menos.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)