No preámbulo da orde faise referencia á supeditación a leis doutras administracións; algunhas delas permanecen inmaculadas mais hai outras que sufriron evolución, como as europeas, ás que é preciso axustarse. Así é que no tema das axudas á produción Galicia adaptouse a normativa europea en 2008, cousa que non fixo o estado español, e que é unha das causas polo que anda a abanear o ICAA. No mesmo prólogo fálase de tres organismos: o Consorcio, o Consello Asesor de Telecomunicacións e da Comisión do Usuario, unhas entidades que nalgún caso nin naceron e noutros amosaron certa inoperancia á hora de desenvolver os seus cometidos.
No Artigo 1º fálase do obxecto da lei, cunha serie de definicións que se ve a primeira vista que ficaron obsoletas ao non nomear os contidos interactivos, a TDT, internet… Malia estas carencias no futuro habería que procurar redactar textos que intentasen atallar o que aínda está por vir xa que este tipo de regramentacións sempre irá ao rebufo dos trepidantes avances tecnolóxicos que sacoden ao sector.
No Artigo 2º acóutase o ámbito de aplicación ao territorio galego, mais estamos dentro da deriva da globalización e non habería que limitar a súa actuación a Galicia, xa que pode haber producións que se desenvolvan fóra dela. No Artigo 3º dise que o exercicio de competencias correspóndelle ao Consello da Xunta de Galicia, unha dependencia que explica que cada cambio de goberno cause unha galerna no sector xa que entre os seus cometidos están a definición da política, execución de programas e accións, elaboración de ornamentos, elaboración de proxectos e control da lei. Isto supón eliminar do panorama galego un certo parámetro que precisa con desesperación: a continuidade.
Dentro dos principios xerais da actividade que veñen detallados no Artigo 4º hai que facer referencia á normalización da lingua galega, que a pesar dos esforzos dos últimos anos deixa moito que desexar tanto no que atinxe á produción como á exhibición. Tamén é salientábel a intención de favorecer a presenza da muller nos distintos roles de traballo do sector. Dentro da liñas fundamentais de acción institucional que reflicte o Artigo 6º, o punto 1.a fala de coordinación entre os diferentes departamentos da Xunta de Galicia e organismos dependentes. Este é outro punto de déficit flagrante durante a década, se ben si se cumpliu co apoio a animación tal como indica o punto 6.
O Artigo 7º tamén é polémico a máis non poder porque fai referencia a outra orde que tamén precisa ser adecuada aos novos tempos: a Lei da Radio e Televisión de Galicia (Lei 10/1988). O papel da CRTVG no medio audiovisual ten que regularse de xeito que resalte a sintonía coa produción audiovisual.
No Artigo 8º tamén urxen certas actualizacións: os criterios culturais veñen marcados pola UE, cómpre innovar na aplicación didáctica do audiovisual intentando adiantarse aos hábitos da mocidade, os maiores consumidores de audiovisual (Audiovisual nas aulas?, Curtas na rede?); a consolidación de baremos de participación de profesionais galegos nas convocatorias de axudas; consulta coas asociacións de profesionais implicados; definir a causística da coprodución; promover actividades de investigación e conservación do patrimonio audiovisual (Memoria do século XX); buscar alternativas aos circuitos de exhibición tradicionais (Cinemas Dixitais?) e afondar nas relacións con Portugal tal como indica o último punto.
O Artigo 9º da lei insiste en definir o Consorcio Audiovisual de Galicia, unha institución que non viu cumplidas as expectativas coas que foi creado, argumentación que tamén valería para o Consello Asesor das Telecomunicacións e do Audiovisual de Galicia que protagoniza o Artigo 13º. Mentres, o Artigo 10º dedicado á promoción e a difusión parece que está a falar de proxectos de contrastada valía (Cinemas Dixitais? Flocos.tv?) mais queda orfo no tocante á conflictiva política de festivais. No Artigo 11º fala das axudas aos cinemas rurais, unha convocatoria erradicada pola deriva apocalíptica do sector. Por último, nas disposicións adicionais o texto volve referirse a uns textos legais que tamén son suceptíbeis de ser reformados (UE, TVG e CGAI).
En resumo, a Lei do Audiovisual de Galicia naceu con unanimidade política mais con poucos anos de vida, xa que a maior parte do seu contido non ten hoxe vixencia ou, incluso, non se chegou a aplicar. É dicir, o audiovisual galego é un edificio que foi gañando andares partindo dun solar con signos de inestabilidade.
Xurxo González
Ningún comentario:
Publicar un comentario