O holocausto é unha ferida imposíbel de curar con consecuencias políticas e sociais no presente. Theodor Adorno sentenciou que non se podía facer poesía despois de Auschwitz. Un poeta, o arxentino Juan Gelman, completou a frase engadindo un decisivo “como antes”: o que non se pode é facer poesía igual que se non tivese acontecido nada. Máis adiante Gelman rectificou as súas propias palabras: non hai, dixo, un antes e un despois de Auschwitz, nin de Hiroshima ou Nagasaki, nin do xenocidio arxentino, senón que estamos condenados a vivir no “durante”, nun continuo de matanzas que se repiten aquí e acolá. Dun xeito ou doutro a pregunta a responder é a mesma: cal debe ser o papel da arte diante desa ferida? Como tratar uns feitos que poñen en cuestión a propia condición humana? Coordinado por Ángel Quintana, o seminario
A herdanza da Shoah. A propósito de “La cuestión humana” examinou onte no CGAI da Coruña a pegada que a Alemaña nazi deixou no mundo contemporáneo en tres ámbitos tan decisivos como a linguaxe e as imaxes, coa eterna discusión sobre o que se debe contar e amosar e o que non aboiando sobre todo o debate; e a industria, a partir do atrevido paralelismo entre a dinámica dos campos de exterminio e os modelos de produción capitalista que apunta A cuestión humana (La question humaine, 2007) a película dirixida por Nicolas Klotz e escrita por Elizabeth Perceval, cineastas que pasaron toda esta semana na cidade. Un filme excelente e denso que inspirou o seminario e permite tecer conexións entre pasado e presente de gran potencia ideolóxica.
Ningún comentario:
Publicar un comentario