Ambicioso achegamento, marcado polos seus máis de cen millóns de euros de orzamento e o feito de inaugurar Cannes 2013, ao relato literario homónimo, aproximación a unha época, os tolos anos 20, previos á Depresión estadounidense, e a toda unha narración épico-tráxica, a historia de amor desmedida do misterioso millonario Jay Gatsby, sorte de (anti)heroe romántico, por Daisy Buchanan, narrada polo seu veciño Nick Carraway.
Organizador Gatsby de fastuosas festas, a película, como todas as do australiano Baz Luhrmann (Romeo y Julieta; Moulin Rouge), resulta, en correlación, en exceso manierista, unha orxía estética, convivencia de soño e luxo, onde a recorrencia ao 3-D, a teatralidade, o impresionante deseño de produción e a exuberante banda sonora devoran en parte a sensibilidade da que se parte. A película atopa os seus mellores momentos cando se centra no amor fou de Gatsby e os propios personaxes, mentres entra no delirio máis superficial (e irritante) cando reflicte o ambiente ou contexto onde estes se desenvolven. Presidida por un excelente reparto (Leonardo Di Caprio, Tobey McGuire, Carey Mulligan, etc), a célebre e emotiva novela de Francis Scott Fitzgerald publicada en 1925, excelente retrato dun período histórico, malia as dúas (e insuficientes) versións anteriores, a de Elliott Nugent en 1949, con Alan Ladd como Gatsby, e a firmada por Jack Clayton en 1974, con Robert Redford como elegante protagonista, segue agardando por unha versión acorde ao seu potencial e talento. Nota: 5/10.
José Manuel Sande
Ningún comentario:
Publicar un comentario