Espírito Haneke

Literalmente caeu nas miñas mans o libro Michael Haneke: la disparidad de lo trágico escrito polo profesor da Universidade de Santiago de Compostela Juan A. Hernández Les e publicado pola editorial JC. Un libro ao que probablemente se recorrerá coma introdución urxente no mundo do cineasta austríaco a conta da concesión do Premio Príncipe de Asturias das Artes.

A publicación cumpre o seu obxectivo de servir para unha aproximación superficial. O autor céntrase nunha única metodoloxía: a de facer unha análise textual dos contidos dos filmes. Con esta aposta desbota calquera hibridación metodolóxica no estudio da figura e obra de Haneke co que resulta, ao final, un libro moi feble e desvalido.

Mais Hernández Les é moi consecuente co que fai e comeza cunha “Nota del autor” onde xustifica esta decisión. Probablemente este preámbulo sexa o máis destacado do libro xa que fai unha meritoria reflexión ensaística sobre as potencialidades de distinguir entre historia, argumento, trama, relato e discurso. Mentres, o índice do libro está organizado emparellando filmes con denominadores comúns temáticos e bótase de menos unha maior fondura con La cinta blanca.

O libro carece de rigorosidade científica á hora de establecer as referencias con achegas de obras doutros autores. Porén, esta permisividade na dixestión da intertextualidade fai que o discurso do libro se torne libérrimo e cáustico. Especialmente ilustrador do “espírito Haneke” é a referencia a un conto de José Sánchez Pedrosa publicado no libro Contento del mundo onde rapaces vigueses bourean aos Reis Magos ao descubrir que Baltasar era o dianteiro do Celta.

Xurxo González