Morreron os 80

O que máis sorprende ao revisar a biografía de Farrah Fawcett é constatar o pouco que na súa carreira houbo de relevante en comparación coa súa enorme popularidade. É certo que foi a estrela dunha das series máis populares de finais dos setenta, Os anxos de Charlie, agora convertida en obxecto kitsch, mais só estivo nela en vinte e nove episodios, máis ou menos a cuarta parte do total. Antes diso compartira escena (e cama) con Raquel Welch na inenarrábel Myra Breckinridge e aparecera n’A fuga de Logan, un título de culto da ciencia-fición rodado un ano antes de que George Lucas cambiase o xénero para sempre con A Guerra das Galaxias.

Despois do seu éxito televisivo a filmografía de Farrah Fawcett non mellorou de xeito significativo: protagonizou xunto a Kirk Douglas Saturno 3 ás ordes do xenial Stanley Donen, que non pasará á historia por esta fraca odisea espacial; en The Apostle, un filme escrito, dirixido e protagonizado por Robert Duvall; e no Dr T e as mulleres, que tampouco é precisamente a obra máis brillante de Robert Altman. Para entender o fenómeno Farrah Fawcett non hai que mirar moitas películas; a clave está nun póster, un dela en bañador que vendeu doce millóns de copias, unha cifra xa imposíbel de superar. O seu crítico estado de saúde por mor dun cancro e a súa eterna love story con Ryan O’Neal levouna a ocupar de novo as páxinas e o tempo dos “medios frívolos”, eses que segundo o Tribunal Supremo converten o peito dunha miss nunha noticia de interese público.

O seu pasamento outorgoulle antonte unha gloria póstuma efémera; apenas unhas horas até que outra morte, a de Michael Jackson, acaparara a atención informativa en todo o mundo. Os dous no mesmo día: definitivamente morreron os oitenta, e non falo da década, senón do concepto. O mesmo día en que descubrimos ademais o gusto de Gloria Lago polo cinema de apropiación: velaí un bo exemplo de cultura pop.

Martin Pawley. Publicado o sábado 27 de xuño no suplemento Nós de Xornal de Galicia