O caso do Filme do Desassossego

Só un filme de João Botelho chegou a ter estrea en España: Tempos difíceis, versión do clásico de Dickens gañador en 1988 do premio FIPRESCI na Mostra de Venecia. Ao festival italiano regresaría outras tres veces, con Tráfico, Quem es Tú? e O fatalista; tamén pasou por Cannes, cuxa Quincena de Realizadores acolleu a presentación de Três Palmeiras e da excéntrica comedia A Mulher que Acreditava ser Presidente dos Estados Unidos da América.

Aos 62 anos –fíxoos antonte– Botelho mantén intacto o prestixio crítico e exhibe unha abraiante enerxía e vitalidade; conversar con el implica caer irremediabelmente seducido pola exquisita combinación de intelixencia, cinefilia e humor do seu discurso. Tiven o pracer de coñecelo no mes de abril do ano 2009, uns meses despois da estrea d’A Corte do Norte, gozosa adaptación dun romance de Agustina Bessa-Luis, e dende entón cada visita anual ao Indielisboa ten para min entre outros moitos alicientes o do reencontro cun mestre cuxa actitude admiro aínda máis que a súa obra.

Hai uns meses Botelho deu a coñecer a súa nova longametraxe, Filme do Desassossego. El e o seu produtor, Alexandre Oliveira, acordaron lanzar a película dunha maneira singular: renunciaron a exhibila en salas comerciais e optaron por presentala en teatros, levando se for preciso un proxector dixital para por o cinema en espazos onde nunca estivera presente. Fixeron de cada proxección un acontecemento e a aposta resultou un éxito: levan 27 mil billetes vendidos en tan só 130 sesións, o cal deixa unha media de máis de douscentos espectadores por pase. Por máis que o contexto galego non sexa comparábel, non deixa de ser un exemplo a ter en conta.

Martin Pawley. Artigo publicado en Xornal de Galicia o venres 13 de maio